Voorbij gevlogen

Voordat we het wisten waren we van Ilha Grande aangekomen bij onze laatste stop, Rio de Janeiro. We hadden voor deze reis een hele dag uitgetrokken, maar gehaast aankomend op de pier van het eiland werd ons een directe transfer naar Rio aangeboden. En dit aanbod, wat ons 3,5 uur tijdwinst opleverde, werd ons ook nog voorgeschoteld door een Nederlands sprekende Braziliaan. Hoe makkelijk wil je het hebben. Helemaal niet moeilijk joh, dat backpacken. Diezelfde middag konden we dus nog naar het centrum van de stad. De welbekende bezienswaardigheden, als Corcovado (Christusbeeld), Escadaria Selarón (tegeltrappen) en de stranden Copacabana en Ipanema hebben we natuurlijk de eerste dagen direct bezocht.

Verder hebben we pogingen gedaan om stadions voor de Olympische Spelen te bekijken, die over 2,5 maand al beginnen. Maar zo rommelig en chaotisch als de straten in de stad zijn zo verlopen ook de voorbereidingen op de Zomer Spelen. Op de route naar het Olympisch park zie je overal opgebroken straten met zo’n 10 bouwvakkers waarvan er maar 2 daadwerkelijk aan het werk zijn. Doordat ook de stadions, waaronder het Maracana, nog verre van af zijn was het dus ook niet mogelijk deze van binnen te bekijken.

Al deze verhalen en foto’s hebben we ‘s avonds kunnen delen met de familie van Els, want ook zij waren een paar dagen naar Rio gekomen. In alle reisgidsen die je maar kunt vinden staat dat je in deze stad erg goed op je spullen moet letten dus iedereen had voorzorgsmaatregelen genomen en niet onnodig waardevolle spullen meegesjouwd. Toch wordt je snel herkend als toerist en ben je al gauw een doelwit. Zo ondervonden ook de ouders van Els. In de 2 dagen dat zij er waren is er bij haar moeder een ketting van de nek getrokken en bij haar vader de telefoon uit zijn handen gegrist. Doordat de daders op de fiets toeslaan heb je ook geen schijn van kans meer om er achter aan te gaan. Zelf zijn we op het strand ook bijna bestolen toen we even wegliepen om foto’s te maken. De tas van Els lag onder de strandstoel van Taise die Benjamin aan het voeden was. Ongezien wilde iemand van achter deze pakken, maar gelukkig had Els bedacht het hengsel om het been van Taise te doen. Toen hij dit merkte bij het trekken aan de tas is hij gelukkig afgehaakt. Na al deze voorvallen liepen we toch wat minder ontspannen door de stad. Het feit dat onze Airbnb aan een voet van een favela lag hielp ook niet echt mee.

Om onze reis spectaculair af te sluiten wilden we nog gaan paragliden. Echter bleek ‘s ochtends de wind niet gunstig genoeg te zijn. Dit vonden we eigenlijk helemaal niet zo erg, omdat we het stiekem best wel spannend vonden. Maar een uur later kregen we toch groen licht om naar de vliegschool te komen. Met knikkende knieën stonden we boven aan de berg met onze instructeurs. Zodra we een aanloop hadden genomen en in de lucht waren bleek het lang niet zo eng als we gedacht hadden. Relaxed zittend konden we genieten van het uitzicht over strand en bergen. Na weer veilig geland te zijn hebben we afscheid genomen van Hans, Taise en Benjamin om daarna opnieuw de lucht in te gaan. Dit keer met het vliegtuig terug naar huis.